พอดีผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ไปเจอหนังสือ "ฝนกล้วยให้เป็นเข็ม" ของ นิ้วกลม ถูกใจเลยเอามากฝากครับผม
ความทุกข์ที่เกิดขึ้นเมื่อเรารู้สึกดีๆ กับใครคนนั้นไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความอยากได้เขาคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆ เหมือนอยากได้กระเป๋า รองเท้าสวยๆ ที่ถูกใจเป็นแค่ "ความอยากได้" ไม่ใช่ "ความรัก"
ความรักนั้นไม่จำเป็นต้องได้คนนั้นมาเป็นของเรา ไม่ต้องมีเขามาอยู่ข้างกายความรักเกิดขึ้นจากการทำความรู้จักจนเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น
หาก "กระบวนการรัก" แบบนี้เกิดขึ้นจนครบวงจร รับรองว่าไม่มีความทุกข์
ความทุกข์เกิดขึ้นทุกทีเมื่อแต่ละคนเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง แต่ความรักนั้นต่างไป ความรักคือการลดความสำคัญของตัวเองลง และคิดถึงคนที่เรารักมากขึ้นรักจึงทำให้โลกกว้างใหญ่และขยายหัวใจเราให้กว้างขึ้น
เมื่อคิดถึงความสุขของคนที่เรารัก เราก็จะคิดถึงความสุขของตัวเองน้อยลง เมื่อคิดถึงตัวเองน้อยลง เราก็ทุกข์น้อยลง เพราะความทุกข์ส่วนใหญ่ล้วนมาจากการที่อะไรๆ ไม่ได้ดั่งใจตัวเอง
ความรักทำให้รู้จักสละตัวตน รู้จักสุขเมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุข ทำให้ได้รู้ว่าความสุขไม่ได้เกิดขึ้นจากการที่ตัวเรามีความสุขเท่านั้น
รักจริงไม่ทุกข์ รักที่ทุกข์คือรักไม่จริง
เพราะรักที่ทุกข์นั้นแปลว่ายังคิดถึงตัวฉันมากกว่าตัวเธอ
การพลัดพรากจากสิ่งที่เรารักนั้นอาจทำให้เกิดทุกข์ แต่อย่างน้อยเราก็สุขที่เคยได้รักกัน และระหว่างทางของความรักเส้นนั้นก็มีสิ่งที่คุ้มค่ากับความทุกข์ เมื่อพลัดพราก สิ่งนั้นคือการที่เราได้รู้จัก "รัก"
ถึงอย่างนั้น ความรักก็มีหลายระยะหลายช่วงเวลา
ช่วงแรก ก็เหมือนรักลวงตา ทำอะไรให้กันก็ถูกใจไปเสียทุกอย่าง
ช่วงกลาง เป็นช่วงพิสูจน์รัก เป็นช่วงทำความรู้จักและเรียนรู้ความแตกต่างหากใครผ่านช่วงนี้ไปได้ก็จะเข้าสู่ช่วงท้ายๆ ของความรัก ช่วงทำความรู้จัก เรียนรู้ ยอมรับ และทำความเข้าใจจึงเป็นช่วงสำคัญ คนสองคนนั้นมากจากโลกคนละใบไม่มีใครคิดเหมือนกันไปซะทุกอย่าง หากทั้งสองฝ่ายอยากเรียนรู้โลกของกันและกัน แบ่งรับแบ่งสู้ รักก็จะงอกเงย โลกสองใบก็จะไหลรวมกัน แต่ถ้าทั้งสองฝ่ายเข้ากันไม่ได้ โลกทั้งสองแตกต่างเกินความพยายาม แผนการรักก็คงต้องพับเก็บไป
ช่วงสุดท้าย เป็นช่วงชื่นชมกับดอกผลของต้นรัก เมื่อรู้จัก เข้าใจ ประคับประคองดูแลจนโลกสองใบไหลเข้าหากันจนกลายเป็นใบเดียวแล้ว ที่เหลือก็คือการดูแลซึ่งกันและกัน ช่วยให้กำลังใจกัน เมื่อได้อยู่อาศัยบนโลกใบเดียวกันมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง คนสองคนซึ่งเคยต่างก็เขยิบเข้าใกล้ กลายเป็นคนที่คล้ายกันมากขึ้น ถึงจะไม่เหมือนกันซะทีเดียว แต่ก็มีส่วนเกี่ยวกันอยู่เยอะ
อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างครับ ผมคิดว่าผมอยู่ช่วงสุดท้าย(ไม่รู้คิดคนเดียวหรือเปล่า อิอิ)
คุณล่ะคิดว่าอยู่ช่วงไหนกันเอ่ย
ความรักทำให้รู้จักสละตัวตน รู้จักสุขเมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุข ทำให้ได้รู้ว่าความสุข ไม่ได้เกิดขึ้นจากการที่ตัวเรามีความสุขเท่านั้น
